Δευτέρα 18 Ιουλίου:
So it begins
Κάθε αρχή και δύσκολη ή με άλλα λόγια, Ηπειρώτες είμαστε σιγά μην κωλώσουμε.
Όταν ξεκινάς για ένα τέτοιο ταξίδι και το καλωσόρισμα είναι μια 5ωρη καθυστέρηση, δε μπορείς να πεις ότι ξεκίνησες με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά καπάκι σκέφτεσαι ότι όλο αυτό που ζεις είναι μια γιορτή και τα ξεχνάς όλα.
Κι από τη στιγμή που ξεκίνησε έτσι το είδα: σα μια γιορτή μοναδική. Που δεν ξέρεις πως να τη διαχειριστείς γιατί είναι πρωτόγνωρη. Που δεν ξέρεις πώς να εκφράσεις τη χαρά σου. Που δεν ξέρεις αν οι γύρω σου σε κοιτάνε σαν τον τρελό του χωριού ή χαίρονται μαζί σου. Που δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει, πότε να τα δώσεις όλα, αν είναι κατοστάρι ή μαραθώνιος. Δεν ξέρεις πότε θα το ξαναζήσεις (αν το ξαναζήσεις).
ΠΑΣ Γιάννινα. Χίλιες λύπες και μία χαρά. Αλλά μια χαρά που φτάνει για όλες τις λύπες και γι’ άλλες τόσες. Κι επειδή είσαι ΠΑΣ θα το τραβήξεις από τα μαλλιά. Όταν “έπρεπε” να παίξουμε Ευρώπη δεν παίξαμε και παίζουμε τώρα που δεν “έπρεπε”. Τώρα που δεν έχουμε μία, τώρα που θα έρθουν στο Skien οι μισοί (και πολλούς βάζω) απ’ όσους θα έρχονταν πριν τρία χρόνια. Αλλά δεν πειράζει. ΠΑΣ είσαι και σ’ αγαπάμε γι’ αυτό που είσαι
Αυτό το πρώτο ευρωπαϊκό ταξίδι θα το ζήσω όσο δεν πάει. Μόνος μου, με παρέες ΠΑΣολέδικες και μή, με φίλους, με αντίπαλους οπαδούς, με όλο μου το είναι. Για μένα, γι’ αυτούς που δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν, γι’ αυτούς που δεν πρόλαβαν να το ζήσουν.
Ένα ταξίδι που ξεκίνησε ονειρικά την προηγούμενη Πέμπτη στους Ζωσιμάδες και κανείς δεν ξέρει που θα τελειώσει (αν και σίγουρα όλοι μας έχουμε σκεφτεί τουλάχιστον ημιτελικό).
Αυτό το ταξίδι θα προσπαθώ να το μεταφέρω εδώ, όσο μου το επιτρέπουν οι συνθήκες. Σα να είμαστε όλοι μαζί παρέα. Γιατί τόσα χρόνια πλέον μια παρέα είμαστε.
Καλό μας ταξίδι φίλοι μου ΠΑΣολέδες.
…to be continued
ΥΓ: το wifi του ΕλΒενιζέλος πρέπει να με πέταξε και δέκα φορές έξω όσο έγραφα αυτό το κείμενο, αλλά ΠΑΣ είσαι. Τελείωσα στο τσακ. Η επιβίβαση ξεκινάει.
