European Day 3

Ένα μεγάλο ταξίδι

Η μέρα που περιμέναμε όλοι οι ΠΑΣολέδες για χρόνια. Η μέρα που o ΠΑΣ της καρδιάς μας θα έπαιζε για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016.

Η μέρα αυτή με βρήκε σε μία πόλη που το καλοκαίρι ξημερώνει από τις 3 το βράδυ, αλλά χθες Πέμπτη φάνηκε σα να ξημέρωνε την ώρα που βρισκόμασταν με τους φίλους από Στοκχόλμη για να ξεκινήσουμε για το Skien.

Ραντεβού στις 5.30 στο Cityterminalen, επιβίβαση στο εξωφρενικά μοντέρνο πούλμαν και αναχώρηση στις 6. Οδηγοί ο Αλεξάντερ και ο Βασίλι (αν θυμάμαι καλά), δύο τυπικοί σουηδοί, που έκαναν τη δουλειά τους περίφημα και ήταν όσο διακριτικοί χρειαζόταν.

Και το μεγάλο μας ταξίδι ξεκινάει.

Και δεν το λέω μόνο μεταφορικά το μεγάλο, αλλά και κυριολεκτικά. Ήταν π ο λ ύ  μ ε γ ά λ ο ταξίδι. Που και 4 ώρες να διαρκούσε, πάλι ΤΕΡΑΣΤΙΟ θα μας φαινόταν. Σκέψου αυτό που κράτησε 10 ώρες. Δέκα ατελείωτες ώρες. Που θα περίμενε κανείς, πως θα κοιμόμασταν αράδα, πως θα μιλούσαμε για το παιχνίδι και τέτοια. Σχεδόν κανείς δεν μίλησε για το ματς. Το αποφεύγαμε για κάποιο λόγο. Σχεδόν κανείς μας δεν κοιμήθηκε πάνω από 10 λεπτά συνεχόμενα. Είχαμε σίγουρη την πρόκριση και παρόλα αυτά δεν το κουβεντιάζαμε. ΠΑΣ είσαι. Ξέρεις από τέτοια.

Είχαμε και τις υποχρεωτικές από το νόμο στάσεις των οδηγών, την μέγιστη ταχύτητα των 90χλμ/ώ είχαμε και τη στάση για φαγητό υπό το φως των κεριών άντε μετά να φτάσεις στη Νορβηγία. (σ.σ. για το φαγητό πληρώσαμε, δεν ήταν μπέχο!)

Τουλάχιστον βρήκαμε ένα ΠΑΣολέδικο άτι και επιτέλους τον φάκελο του αιώνιου με την φουσκή!

Skien

Ωραία κωμόπολη. Με το μοναδικό ξενοδοχείο της, τις καφετέριές της, τις ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ σε λογικές τιμές για τα νορβηγικά πλαίσια μπύρες της με το υπέροχο ζηλευτό γήπεδό της.

Σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος που με το μυαλό μου τοποθέτησα αυτό το γήπεδο στο κέντρο των Ιωαννίνων…

Συνάντηση στην καφετέρια του Skien που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο της ομάδας, που ήταν δίπλα στη “Νομαρχία”. Φωτεινές χαμογελαστές φάτσες (σε ποσοστό 99,9%). Ζεστές αγκαλιές και φιλιά. Χαμόγελα, μπύρες, τριάρια, πέρα-βρέχει καμάκια σε σκιανέζες και οτιδήποτε για να περάσει η ώρα. Συνθήματα, χέρια, αναμονή, οι Νορβηγοί να κοιτάνε και να μην καταλαβαίνουν και γύρω-γύρω διαδρομές: Καφετέρια – Νομαρχία – Ξενοδοχείο – Παιδική χαρά (εξυπηρετικότατη μικρή χαριτωμένη παιδική χαρά μέσα στο γρασίδι) – Ξενοδοχείο – Νομαρχία – Καφετέρια και πάλι απ’ την αρχή.

Αφού καταφέραμε να μην χάσουμε στο δρόμο το φίλο που κόντεψε να σπάσει η φούσκα του και δε μπορούσε να βρει πουθενά ένα μέρος για να πισσάρει, φτάνουμε στο γήπεδο. Οι μισοί κατευθείαν στη μπουτίκ, οι άλλοι μισοί στα εκδοτήρια και οι παράλλοι μισοί στην pub των Oddιανών (ξανακάνε τις πράξεις). Και εννοείται ότι οι θέσεις άλλαζαν (αυτοί που ήταν στην pub, πήγαν μετά στα εκδοτήρια και στη μπουτίκ, αυτοί που ήταν στη μπουτίκ κλπ… μη με βάζεις να εξηγώ τα αυτονόητα). Ωραίο σκηνικό η pub. Αυτοσχέδια φάση με τσίγκια, πλαστικές καρέκλες από το παζαράκι, μουσικούλα και συνθήματα από τα ηχεία, μπέργκερ και λουκάνικα στη φωτιά και κουβέντες. Μας υποδέχτηκαν, τους χαιρετήσαμε, κάτσαμαν, φάγαμαν, ήπιαμαν και η ώρα έφτασε…

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Ναι, η πιο μεγάλη ώρα. Η ώρα που μπαίνεις στο γήπεδο και συνειδητοποιείς (ή προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις) ότι είσαι μέρος της ιστορίας αυτής της ομάδας. Ότι είσαι μαζί με την ομάδα σου, στο πρώτο της ευρωπαϊκό παιχνίδι. Ότι ένας γαμημένος κύκλος έκλεισε. Και δεν ξέρεις αν κλαις, αν γελάς, αν μιλάς και σε ακούν ή αν τα λες από μέσα σου. Η ώρα που ενώ είσαι με τόσους γύρω σου, είσαι μόνος σου, απομονωμένος και σκέφτεσαι τα πάντα και τίποτα. Εκατσα με τα φιλαράκια στις κερκίδες, τα γούρια όλα όπως έπρεπε και ξεκινάει το ματς.

ΧΕΡΙΑ – ΠΑΣ – ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ

Μηνύματα στο κινητό: Μαλάκα μόνο εμείς ακουγόμαστε. Αυτός ο πρώτος πληθυντικός που σε κάνει να γουστάρεις. (Πόσο πιο τέλειος από αυτόν τον δεύτερο πληθυντικό που χρησιμοποιούν τόσα χρόνια πολλοί οπαδοί της ομάδας μας)

Οι Oddιανοί εξαφανισμένοι. Μας ακούν, μας βγάζουν βίντεο και δε μιλάνε. Περνάει κι η ώρα και γκολ δε μπαίνει. Και πιο δυνατά εμείς. Και πιο ψηλά ο ΠΑΣ. Περνάει το 1ο ημίχρονο. Ανάσες. 45 λεπτά για το όνειρο. Για την πρόκριση. Αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο. Ο Πασχαλάκης στο καταραμένο τέρμα. Πέναλτι 1-0, ακούγονται λίγο οι Νορβηγοί και δώστου περισσότερη φωνή εμείς. 2-0. Παγωμάρα. Φωνή οι Oddιανοί, συνερχόμαστε από το χαστούκι εμείς και δώστου πιο δυνατά. Και πιο δυνατά. Κάθε φορά πιστεύαμε ότι τα χαμε δώσει όλα και κάθε φορά φωνάζαμε πιο δυνατά. Φίλος από τα παλιά στην οργάνωση της κερκίδας. Παρότρυνση. Πάμε παιδιά 5 λεπτά έμειναν. ΦΩΝΗ! 4 λεπτά ακόμη ρε! ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΤΕ! 3, 2 κοντεύει ρε μάγκες. Μόνο ένα λεπτό ρεεεε. 3-0

Παγωμάρα. Κατάρρευση. Κλάματα. Φωνή όση είχε μείνει. Δεν το πίστευε κανένας μας. Είχαμε στο μυαλό μας ότι ΠΑΣ είσαι, αλλά ήθελε ένα λεπτό ρε γαμώτο. Και η ομάδα να δείχνει ότι τα έχει χαμένα τελείως. Τι θα γίνει στην παράταση; Και στο 98′, ο Ακόστα από δεξιά βγάζει τη σέντρα, ο θεούλης Μαμπουλού κάνει μία προσποίηση βγαλμένη από τα πιο τρελά σεμινάρια προσποιήσεων και ο Κούτρης προσπαθεί να σιγουρέψει το γκολ με το αριστερό του. Σαν σλόου μόσιον όλο αυτό. Έρχεται από αριστερά του ο αμυντικός την Οντ και ο Κούτρης απλά τσιμπάει τη μπάλα. Ο τερματοφύλακας-γυναίκα πέφτει αλλά η μπάλα έχει περάσει από κάτω του και πάει αργά προς το τέρμα…. ΓΚΟOOOΛ

Ειλικρινά δε θυμάμαι τι έγινε μετά, πότε πέρασε η ώρα πότε σφύριξε τη λήξη ο διαιτητής, πότε πληρώσαμε 5 εκατομμύρια ευρώ  στα νορβηγικά McDonalds, πότε φτάσαμε πίσω στη Στοκχόλμη.